Lenistwo czy nieporozumienie? Kiedy wizyta teściowej zamienia się w emocjonalny koszmar
Jesteś straszną leniuszką! Tak się przyjmuje gości? wizyta mojej teściowej stała się prawdziwym emocjonalnym dramatem.
Od dziecka pamiętam prostą zasadę: gościa należy przyjąć z szacunkiem i serdecznością. Moja mama uwielbiała gotować, a każda wizyta rodziny czy znajomych zamieniała się w małe święto. Z siostrą pomagałyśmy w kuchni, tata sprzątał wszystko robiliśmy razem, z uśmiechem. Ta atmosfera ciepła, pysznych zapachów i głośnego śmiechu ukształtowała moje dzieciństwo. Marzyłam, że kiedyś stworzę taki sam klimat w swoim domu. Ale życie czasem pisze inne scenariusze.
Kiedy wyszłam za Rafała, postanowiliśmy zapraszać do siebie bliskich zarówno moich, jak i jego. Cieszyłam się na tę myśl, bo przypominało mi to dom z dzieciństwa. Nasze mieszkanie szybko stało się miejscem spotkań, długich rozmów i wspólnych wieczorów. Aż pewnego dnia pojawiła się ona. Matka Rafała. Kobieta energiczna, surowa, o silnym charakterze. Na pozór miła, ale pod tą uprzejmością kryła się ostra ironia, która potrafiła zaboleć.
Z początku dawałam z siebie wszystko. Przed jej wizytami sprzątałam, aż wszystko lśniło, gotowałam wymyślne dania, chciałam ją zachwycić. Ale moja teściowa miała krytykę wpisaną w DNA. Przy pierwszej wizycie, rzuciwszy okiem na stół, cmoknęła z niezadowoleniem:
Tylko tyle potrafiłaś przygotować? Brak ci wyobraźni. Lepiej bym zjadła u siebie w domu.
Ścisnęło mnie w sercu przecież włożyłam w ten obiad całe swoje serce. Ale milczałam, bo wychowanie nie pozwalało mi odpowiedzieć. Obiecałam sobie, że następnym razem postaram się jeszcze bardziej. Potem nadszedł dzień urodzin Rafała. Gotowałam godzinami, szukałam wykwintnych przepisów, chciałam zaskoczyć. Stół uginał się pod ciężarem potraw. Liczyłam na choćby ciepłe słowo.
Ale zanim jeszcze usiadła, jej twarz stwardniała. Nie tknęła nawet talerza. Obejrzała każdą potrawę, powąchała, po czym rzuciła:
Boże drogi, ty sobie żartujesz? To ma być świąteczne jedzenie? Wszystko przesolone, placek suchy jak pieprz, sałatki bez smaku. Ty w ogóle umiesz gotować?
Tym razem nie wytrzymałam. Wyszłam z kuchni i schowałam się w sypialni, płacząc w poduszkę. Przypomniały mi się słowa mamy: Z ciebie dobra gospodyni, dasz sobie radę. No tak, tylko nie przed teściową. A ona nie przestawała:
Nauczę cię gotować. Przyjdź do mnie, pokażę ci, jak wygląda prawdziwe przyjęcie. To jest po prostu wstyd. Rafał naprawdę miał pecha z tobą.
Miałam ochotę wybuchnąć, powiedzieć jej wszystko. Opowiedzieć, ile wysiłku kosztuje mnie każda impreza, jak staram się być dobrą żoną, nie narzekając, nie zwracając uwagi, że mąż nie pomaga, nawet gdy padam ze zmęczenia. Ale milczałam. A Rafał? On też milczał, jakby to w ogóle nie jego sprawa. Dopiero gdy goście wyszli, podszedł i szepnął:
Przepraszam. Już jej więcej nie zaproszę. Przekroczyła granice.
Kiwnęłam głową bez słowa. Najbardziej bolało mnie nie to, co mówiła teściowa do jej słów już się przyzwyczaiłam. Najgorsza była obojętność męża, jego milczenie, jakby moje starania były niewidzialne. Wtedy zrozumiałam: nie chodzi o idealny stół ani wykwintne dania. Chodzi o to, by mieć obok kogoś, kto będzie przy tobie, nawet jeśli podasz tylko makaron z masłem.
